Կասկածից վեր է, որ Հայաստանի Հանրապետության իշխանությունը զավթած ՔՊ-ական չհայ հանցագործ խմբակի անդամներին միավորում է Արցախի ու այստեղ ապրող ՀԱՅԵՐԻ նկատմամբ ատելությունը:

Երեկ արդեն ասել էի, որ նիստը տեղափոխել էին՝ ԱԺ-ում ընթացող կառավարության 2022-ի կատարողականի հետ կապված։ Քիչ Է տեղափոխել էին, մի հատ էլ բարԻ լուՅսով՝ 9։30, ափալ-թափալ անցկացրին, որ խիղճները հանգիստ գնան էսօր էլ շարունակեն շոուն։

Այս պատերազմը շատ ավելի խորքային ու արժեքային է։ Քչերս ենք հասկանում ի՞նչ տեղի ունեցավ 2018-ին, ու՞մ դեմ էր այն ուղղված ու ի՞նչ է տեղի ունենում այսօր։

Երեկ Գարեգին Վեհափառը պատշաճ համարեց իր ծանրակշիռ խոսքն ասել բոլորիս հուզող հարցերի շուրջ. Մայր Տաճարի վերաբացումից, «Հայ եկեղեցու պատմություն» դպրոցական առարկայից մինչև Արցախի հարց։

ԱԺ ընդդիմադիր պատգամավորներ, եթե ընդդիմադիր եք, մի օրինականացրեք դրանց՝ այդ ուսապարկերի կարգավիճակը:

Ընդդիմության անգրագետ քաղաքական պահվածքի օրինակներից մեկը մարդկանց սոցիալական բողոքների վրա միավոր հավաքելն էր, որն իրականում հիմա թարս է աշխատում։ Այդ թերությունը շատ երկար իշխանության լինելու ու ժողովրդից կտրված լինելու հետևանք է նաև։

Ամեն օր ականատես ենք լինում քաղաքական համակարգի բարոյալքմանը և պետության լուծարմանը: Սեռական լուտանքը բարձրաստիճան պաշտոնատար անձի կողմից երբեք այսքան «բարձունքներ» չի նվաճել, որքան՝ այսօր։ «Սիրո և հանդուրժողականության» իշխանությունը վերածվել է թքի և հայհոյանքի իշխանության։

Մարդի՛կ, չեք հոգնե՞լ «Միասնություն» անիմաստ ու նաև գլխակեր կոչից: 2017 թվին Հայաստանը ընտրեց խորհրդարան: Հայ ժողովրդի այդ ընտրյալներն էլ, 2018 թվականի մայիսի 8-ին միավորվեցին ու ընտրեցին Նիկոլին վարչապետ:

1. Վիրտուալ Հայաստանում շարունակում ենք հավատարիմ մնալ «խաղաղության օրակարգին»: Վիրտուալ (այսինքն երևակայական Հայաստանում) խաղաղությունը վաղուց եկել է: Այնտեղ թշնամի չկա, թուրքը մեր ախպերն ա, Ղարաբաղը թուրքերինն ա միշտ եղել, ամեն ինչի մեղավորն էլ էն թալանչի նախնիներն են, իսկ եթե թուրք-ախպերները կամենան Հայաստանին մի 29.800 ք.կմ տարածք թողեն լավ, չթողնեն՝ միևնույն է մենք մեզ պարտված չենք համարելու և երեսներիս խոզի կաշի քաշած շարունակելու ենք խոսել հեռավոր ինչ-որ գեղում ասֆալտ փռելու թեմայից: Վիրտուալ Հայաստանում խաղաղություն է, իսկ իրական Հայաստանում՝ կորուստ, սուգ, զոհեր, օկուպացիա, շրջափակում, ցեղասպանական վտանգ և խորհը հիասթափություն: Հիմա ո՞րն է ավելի լավ, իհարկե՝ վիրտուալ Հայաստանը, ուղղակի պետք է, որ ամեն մարդ իրեն կարողանա դնել հայտնի կենդանու տեղը և չնկատելու տա ահագնացող սպառնալքները:

Գուրգեն Յանիկյանի բանտային հուշագրությունում աղմկոտ բացահայտումները շատ են: Այս մեկն այսօր այլևս անհնար է ապացուցել, բայց պետք է իմանալ՝ գոնե մեր անհայտ հայրենակցի հիշատակի համար: Մանավանդ, որ խոսքը Հայոց ցեղասպանությանը նվիրված՝ աշխարհում թերևս ամենահայտնի գրական երկի մասին է: